”ఏడి వాడు? ఎక్కడ వున్నాడు??" ఉరుము వంటి శరభేంద్రులవారి కంఠం అతి పెద్దగా వినిపించేసరికి ఉలిక్కిపడి నిద్రలేచాడు ఆనందుడు.
“అడుగో... పొద్దు పొడిచి అర్ధ ఘడియ గడిచిపోయినా ఇంకా మొద్దు నిద్రపోతూనే వున్నాడు..." లేచిన వెంటనే వినవచ్చింది అతనికి గవాక్షుడి గొంతు.
పశువుల కొట్టంలో వున్న చెక్కబల్ల మీదినించి క్రిందికి దిగుతూ వుండగానే భళ్ళుమని శబ్దం చేస్తూ అతని భుజాల మీద పడింది నాలుగు మూరల పొడవుండే చర్మపు కొరడా... భరించరాని బాధ నరాలను జివ్వుమనిపించేసరికి తనకు తెలియకుండానే చిన్న ఆర్తనాదం చేశాడు ఆనందుడు.
"ఇల్లు వదిలి వీధుల్లోకి పోవద్దనీ, పోయి నా పరువుతీయవద్దనీ నీకు లక్షమార్లు చెప్పాను. చెప్పినప్పుడు తల ఊపుతావు. తిరిగి నీ ఇష్టం వచ్చినట్లు ప్రవర్తిస్తావు. ఎటువంటి శిక్ష విధిస్తే నీకు బుద్ధి వస్తుంది?" కొట్టం దగ్గరికి వచ్చి రాక్షసుడిలా నిలబడిన శరభేంద్రులవారు అడిగాడు అతన్ని.
భగవంతుడి కథలను వినటానికి తన సోదరి ఆలయం దగ్గరికి వెళ్ళమని చెప్పినట్లు బయటపెట్టలేదు ఆనందుడు.
"తప్పు అయిపోయింది బాబయ్యగారూ... ఇంకెప్పుడూ వెళ్ళను... ఈ ఒక్కసారికి నన్ను క్షమించండి..." తల వంచుకుంటూ వేడుకున్నాడు.