‘‘వద్దన్నారు. నీకూనాకు అసలు కుదరదన్నారు ఇక ముందెప్పుడూ నన్ను కలవకూడదని కూడా చెప్పారు....’’ కన్నీళ్లు మిగలని పొడికళ్లతో చెప్పింది.

సవరించుకుంటే సరయిపోయే జీర కాదు తనగొంతులో.

గాలి విసురుకి బెదిరి తొలిగే తెరా కాదు మా మధ్య.

‘కొండంత నమ్మకంతో ఎందుకురా భారతీ నన్నీ పరీక్షల కోతకి గురిచేశావ్‌... ఎందుకు? ఇప్పుడా పిచ్చి నమ్మకం కొండెక్కిపోయింది. తీరాలకి తీపిబాసలు చేసి, కొలనుకి తామర జ్ఞాపకాలు మిగిల్చిపోయే వలసపక్షుల వీడ్కోలు గీతాల చర్విత చర్వణంలో ‘మళ్లీ వస్తామ’న్న నిబద్ధచరణ మొకటి ఉండనే ఉంటుంది. కానీ, నువ్వు తిరిగొస్తావన్న భ్రమలు కూడా లేకుండా ఎందుకిలా పరీక్ష శిక్షల పాలపడేశావ్‌. ఎం...దు...కు...’ అనాలనుకున్నాను. కానీ, స్వాభిమానాన్ని పిపీలికం చేసేంత ఎత్తుకు ఎదిగిన ప్రేమ వల్ల పూడుకుపోయిన నా గొంతులోంచి ఒక్క అక్షరమూ పలకలేదు. ఎంత దూరమో... అంతకంత చేరువైన భారతి, నా ఎద ఘోష వినడంలో అక్షరాన్ని కూడా పొల్లుపోనీయలేదు. తన నిస్సహాయతకి క్షమాపణలు చెబుతూ చేయి చాచింది, నిక్కి చూస్తున్న ఎన్నో జతల కళ్లని నిర్లక్ష్యిస్తూ. రెండడుగులు వెనక్కివేశాను. అలిగి మాత్రం కాదు. తన తొలి స్పర్శే చివరిదై ఒక ఎడబాటు కరచాలనంగా మిగలడం ఎంతమాత్రం ఇష్టంలేక.