వెచ్చని తలపులు కప్పుకున్న శిశిరపు శీల పవనం
నిలువెల్లా మునివేళ్ళతో తడిమి ఊసుల
మధురగానాలు వినిపించే వేళ
మాటల పూరెక్కల మెత్తని నావలో తడిసి తడిసి
పచ్చని గరిక మరకతాల్లా మొలకెత్తుతాను
ఉల్కలుగా వెలుగు ద్వీపాల్లా ఉండుండి
రాలిపడే నవ్వులన్నీ ఏరుకు మల్లెలేరుకుంటాను

మౌనం నా చుట్టూ దట్టగా మంచువానై కురిసినపుడు
లోలోపలి పొరల్లో దాచుకున్న పాటల పొదిలోంచి
ఒక్కొక్క పుష్పకాన్ని బయటకు లాగి
గతాన్ని పొదిగిన వెచ్చని కిరణాల రెక్కల మీద పరుచుకు
పరిమళభరిత వనసీమల చుట్టి వస్తాను

పేరుకుపోయిన మంచు పొరల కింద మునగదీసుకు
బిక్కు బిక్కుమంటూ ఎదురుచూసే
బక్కచిక్కిన వసంతం కళ్ళ కొనల్లో నిలుపుకున్న ప్రాణాలు
వెండి మబ్బలు దాటుకు ఓదార్చే వెలుగు కిరణాల
స్పర్శతో సస్యశ్యామలమైనట్టు
పెదవికొల నుంచి జారిన తొలిపాద్దు పిలుపుకే
ఒళ్ళు విరుచుకున్న వసంతాన్నవుతాను
నాలో నేను హరిత వనాన్నై ప్రవహిస్తాను
సుతిమెత్తని పాదాలను అరచేతుల్లో మోసే నీ ఉనికి
ప్రతి రోజూ నాకో పునర్జన్మే...