అక్షరాల చెలిమె

నేను
చిన్నప్పటినుండీ మూగవాణ్ణే
మాటలే అప్పుడప్పుడూ
చుట్టం చూపులాగా వచ్చి పాతూవుండేవి

మాటకూ మాటకూ మధ్య
నిశ్శబ్దమేదో తచ్చాడుతూ వుండేది

మనసు ఎన్నో అనుకునేది కలలు గనేది
నిప్పు మీది బూడిదలా
మూగతనం ఎప్పటికప్పుడు కమ్మేసేది

వ్యక్తానికీ అవ్యక్తానికీ మధ్య
మనసు
కెరటానికీ ఇసుకకూ నడుమ నురగలా తేలియాడేది

పలకడానికో మాట్లాడడానికో
గొంతు సమస్త శక్తుల్నీ కూడదీసుకునేది
మాటలేమో గొలుసులా అల్లుకు పోయి
అలకూ అలకూ నడుమ నిశబ్దంలా నిలుచుండి పోయేవి

ఊపిరి సలపక ఉనికి నిలవక
భావాల తూఫాన్‌లను కళ్లెంతగా పలికేతే మాత్రం

ఎవరికీ పట్టేది కాదు, తెలిసేదీ కాదు

దృశ్యాలు నన్నావరించి
అక్షరాలు నాలో ఇంకిపోయాక
మూగతనం ముసుగు తొలిగింది

భావాలు అక్షరాలుగా రూపాంతరం దాల్చి ఎగిసినప్పుడు గదా
నేను సంభాషించడం మొదలెట్టింది

అక్షరాల చెలిమెలోంచి
నన్ను అందరూ వినడం ఆరంభించింది