ఆరిపోని జ్యోతి

వెలివాడ లంద వెదజల్లిన జాతి పరిమళం
రేపటి కిరణాల్ని దోసిట్లో పట్టుకొని
అంటరాని ధూళిలో కన్నీరు వదిలించడానికి
సావిత్రిభాయి తొవ్వల చేసిన
నడక సంతకం ఆమెది

అవమానాల్ని చిమ్మడానికి
అక్షర కొమ్ములకు బలుపాలు కట్టి
పసికలల పనలకు ఆత్మగౌరవం దిద్దిన
వెలుగు ముద్దెర ఆమెది

ఊపిరి ఉన్నంత వరకు
బతుకును ఓ ఒత్తిని చేసి
పసిపిల్లల పొద్దుపొడుపు జ్ఞానాన్ని
మరిగించిన దీపశిఖ ఆమె

నిన్ను కాపాడుకోలేని వ్యవస్థలో
బతుకుతున్నందుకు కన్నీళ్లయి
కలం దించి, శిరసొంచి
వీడ్కోలు పలికినా
చల్లబడిన నీ బీజాక్షరాల్లో
నిరంతరం వెలుతురు ధృవతారవు